Ο Ιησούς μας προσκαλεί να αλλάξουμε προοπτική στη ζωή μας - Β΄ Κύκλος 8η Τακτική Κυριακή

Κυριακό 28  Φεβρουαρίου 2021

Στη ευαγγελική περικοπή που σήμερα θα μελετήσουμε οι μαθητές του Ιωάννη  και  οι μαθητές  των Φαρισαίων, δεν προβληματίζονται  για το πιο είναι το  «νόημα που έχει να νηστεύει κάποιος ή όχι;» αλλά τους προβληματίζει το γεγονός  ότι κάποιοι τις ίδιας θρησκείας, Ιουδαίοι,  βιώνουν την θρησκευτικότητα τους με τρόπο διαφορετικό από εκείνους. 

Από το κατά Μάρκο ΄Αγιο Ευαγγέλιο  (Μκ. 2,18-22)

 Οι μαθητές του Ιωάννη και οι μαθητές των Φαρισαίων, νήστευαν, έρχονται τότε μερικοί και λένε στον Ιησού: «Γιατί οι μαθητές του Ιωάννη και οι μαθητές των Φαρισαίων νηστεύουν, ενώ οι δικοί σου μαθητές δε νηστεύουν;» Ο Ιησούς τους αποκρίθηκε: «Μπορούν οι φίλοι του γαμπρού να νηστεύουν όσο αυτός είναι μαζί τους; Όσον καιρό είναι μαζί τους ο γαμπρός δεν μπορούν να νηστεύουν. Θα ’ρθει όμως καιρός που θα τους πάρουν από κοντά τους το γαμπρό, και τότε θα νηστέψουν εκείνες τις ημέρες.

Κανένας δε βάζει για μπάλωμα σε παλιό ρούχο ένα κομμάτι από καινούριο ύφασμα, γιατί το καινούριο μπάλωμα θα τραβήξει το παλιό ρούχο και το σχίσιμο θα γίνει μεγαλύτερο. Επίσης, κανένας δε βάζει καινούριο κρασί σε παλιά ασκιά· γιατί το καινούριο κρασί θα κάνει να σκάσουν τα ασκιά, κι έτσι και το κρασί θα χυθεί και τα ασκιά θα καταστραφούν· αλλά το καινούριο κρασί πρέπει να μπει σε καινούρια ασκιά».

Λόγος του Κυρίου.

     O πειρασμός της ομοιομορφίας κατατρέχει και καταπονεί ακόμη και μας σήμερα ώστε να επιδιώκουμε  ει δυνατόν όλοι να σκέφτονται με το ίδιο τρόπο, και αν δεν σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, τουλάχιστο να δρουν με τον ίδιο τρόπο. Και όταν δεν πάει καλά και φταίνε εκείνοι που διαφοροποιούνται!!! 

    Συμβαίνει παντού αλλά θα έλεγα ιδιαίτερα στις Εκκλησίες της όποιας ομολογιακής τάσης αλλά και στις τοπικές εκκλησιαστικές κοινότητες μας, αυτός ο πειρασμός είναι ιδιαίτερα αισθητός. Μας φαίνεται δύσκολο να αποδεχτούμε την ποικιλομορφία, την διαφορετική ευαισθησία, τον άλλο τρόπο μέσω του οποίου κάποιοι  εκφράζουν τη δική τους πορεία  πίστης.

  

  Αυτό που μας ενώνει είναι αυτό που πιστεύουμε,  ο τρόπος όμως  που προσπαθούμε να πιστέψουμε και να εκφραστούμε μπορεί και να ακολουθεί διαφορετικά μονοπάτια. Ο πειρασμός είναι στο να θέλουμε να μονοπωλήσουμε τον τρόπο που πιστεύουμε και εκφράζουμε την πίστη μας. Η Εκκλησία είναι μια βάρκα στην οποία υπάρχει χώρος για όλους. Ο Θεός δρα μέσα από όλους, τους φτωχούς και τους απλούς, τους προικισμένους και τους διανοούμενους.  Αυτό που δεν είναι ποτέ διαπραγματεύσιμο είναι η πίστη. 

  

Με έναν πολύ απλό τρόπο ο Ιησούς μας λέει πως η θρησκευτική πρακτική δεν είναι αυτοσκοπός. Δεν είναι ένας τρόπος για να δείχνουμε  «πόσο καλοί  είμαστε και  τι ωραία που τα κάνουμε». Η θρησκευτική πρακτική αποκτά  νόημα  μόνο σε σχέση με τον "γαμπρό", δηλαδή έχει νόημα μόνο όταν εκφράζει τις ανιδιοτελείς   σχέση μας με το Θεό και τους συνανθρώπους μας πιστούς σαν και μας ή όχι ή ακόμη και απίστους.

    Στην προκείμενη  δεν νηστεύουμε για να πείσουμε τον Θεό  πόσο καλοί είμαστε πως τον υπακούμε, και πως αυτό μας  κάνει καλύτερους από άλλους και περιμένουμε την αμοιβή μας,  αλλά για να μάθουμε να ζούμε, τόσο στις καλές στιγμές όσο και στις δύσκολες  που συναντάμε στη ζωή, σε σχέση με το Θεό Πατέρα και για το καλό των συνάνθρωπο μας . 

    Εκείνο όμως  που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι  πως όταν οι τρόποι μας δεν καταφέρνουν να εκφράζουν πια το ευαγγέλιο, τις σχέσεις μας με το Θεό,  και γίνονταν βαρίδια  να μην θέλουμε  με το ζόρι να τους κρατούμε αλλά  να έχουμε την ευλυγισία  και με περίσκεψη να τους αλλάζουμε   και μην να  φοβηθούμε στις δυσκολίες της αλλαγής που θα συναντήσουμε αλλά με πίστη στο αγ. Πνεύμα  δραστηριοποιηθούμε   για να βελτιώσουμε πρακτικές  που δεν μας εκφράζουν  πλέον.