Το μυστικό της ύπαρξης κάθε ανθρώπου και η αξία του δεν έγκειται στη εργασία του ή στην καταγωγή του, αλλά στο μυστήριο του Θεού.
Κυριακή 8 Ιουλίου 2018
Ο Ιησούς πηγαίνει στην πατρίδα του τη Ναζαρέτ και οι συγχωριανοί εκπλήσσονται για: “τη σοφία που του δόθηκε και όλα αυτά τα θαύματα που γίνονται με τα χέρια του”. Στο τέλος, φεύγοντας από κει, είναι εκείνος που : έμεινε κατάπληκτος από την απιστία τους.
Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο αγ. Ευαγγέλιο 6,1-6
Ο Ιησούς έφυγε από ’κει και ήρθε στην πατρίδα του. Οι μαθητές του τον ακολουθούσαν.Το Σάββατο άρχισε να διδάσκει στη συναγωγή. Πολλοί που τον άκουγαν απορούσαν κι έλεγαν: «Από πού τα κατέχει αυτά; Και ποια είναι η σοφία αυτή που του δόθηκε; Πώς κάνει τέτοια θαύματα με τα χέρια του;Αυτός δεν είναι ο ξυλουργός, ο γιος της Μαρίας κι αδερφός του Ιακώβου, του Ιωσή, του Ιούδα και του Σίμωνος; Κι οι αδερφές του δεν μένουν εδώ στον τόπο μας;» Αυτό, λοιπόν, τους δημιουργούσε εμπόδιο να τον πιστέψουν. Κι ο Ιησούς τους έλεγε: «Δεν υπάρχει προφήτης που να μην τον περιφρονούν οι συμπατριώτες του, οι συγγενείς του κι η οικογένειά του».Έτσι δεν μπόρεσε να κάνει εκεί κανένα θαύμα, παρά μόνο ακούμπησε τα χέρια του σε λίγους αρρώστους και τους θεράπευσε. Κι έμενε κατάπληκτος από την απιστία τους.
Λόγος του Κυρίου
Το πλήθος, πολύ εύκολα εντυπωσιάζεται και θαυμάζει για “έναν δικό του” που μεγαλουργεί. Από που ήλθαν όλα αυτά σ' αυτόν και ποιά είναι αυτή η σοφία που του δόθηκε και όλα αυτά τα θαύματα που γίνονται με τα χέρια του; Τα πάντα αρχίζουν καλά, δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερα. Οι συγχωριανοί του, τον «άκουγαν θαύμαζαν». Τα έργα και η σοφία του Ιησού, προκαλούν τον θαυμασμό , κεντρίζουν το ενδιαφέρον και είναι εύλογα τα ερωτηματικά γύρω από την σοφία και τη δύναμη του. Προσκαλούν τους ακροατές των λόγων και τους παρατηρητές των έργων του Ιησού να ξεπεράσουν τα φαινόμενα, να ανοίξουν τη διάνοιά τους και να πάνε πιο ψηλά από τα φαινόμενα ώστε, σιγά-σιγά, να οδηγηθούν στην πίστη. Για τους ακροατές του Ιησού όμως, δεν μπορεί να είναι αυτή η σωστή απάντηση, επειδή ξέρουν από πού «κρατά η σκούφια του» και αυτό τους οδηγεί από την έκπληξη και το θαυμασμό, εξίσου εύκολα στην καχυποψία, στη δυσπιστία και στην απάρνηση, διότι: Αυτός δεν είναι ο ξυλουργός, ο γιος της Μαρίας, ο αδελφός του Ιακώβου, του Ιωσή , του Ιούδα και του Σίμωνα; Εδώ, κοντά μας, δεν είναι και οι αδελφές του;" ξέρουμε από που κράτα η γενιά του και τι έκανε μέχρι προ ολίγου, δεν μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από αυτό ο Θεός θα έστελνε, κάτι καλύτερο. Όμως κανένας άνθρωπος, ακόμη και αν δεν είναι ο μελλοντικός σωτήρας, δεν αξίζει σύμφωνα ή όσο το επάγγελμα του και δεν ταυτίζεται με την οικογένεια του. Αυτά μπορούν να τον επηρεάσουν αλλά δεν είναι αυτά που του δίνουν την ταυτότητα του. Το μυστικό της ύπαρξης κάθε ανθρώπου έχει τις ρίζες του στο μυστήριο του Θεού.
Σημειώνει ο ευαγγελιστής ότι “σκανδαλίζονταν γι' αυτόν. «Σκανδαλίζομαι» σημαίνει σκοντάφτω σε κάποιο εμπόδιο και δεν μπορώ να προχωρήσω. Το εμπόδιο ήταν και είναι για πολλούς, ακόμη σήμερα, η ανθρώπινη φύση του Ιησού και η ιδιόμορφη και ιδιότυπη εγγύτητά του με τον Θεό· και σ΄ αυτά είναι η καλή αγγελία που θα έπρεπε να χαροποιεί. Ο Θεός πήρε σάρκα και οστά και μπήκε στη ιστορία μας.
Τελικά ούτε η σοφία ούτε τα θαύματα γεννούν πίστη· το αντίθετο, είναι η πίστη που κάνει τα θαύματα και την σοφία να ανθίσουν.
Σε όλο το ευαγγέλιό του ο ΄Αγ. Μάρκος επισημαίνει το γεγονός ότι, η παρουσία του Ιησού ανάμεσα στους ανθρώπους, για μερικούς είναι αιτία χαράς και αγαλλίασης, κάποιοι άλλοι τον απορρίπτουν. Έτσι, σιγά - σιγά μεταξύ του Ιησού και αυτών που τον απορρίπτουν, αναπτύσσεται κλίμα αντιπαράθεσης. Στο περιβάλλον της περιχαράκωσης, της απομόνωσης και της καχυποψίας το μέλλον φαίνεται δυσοίωνο. Εντέλει, μπορεί ο Ιησούς να μην γίνεται δεκτός στην πατρίδα του τη Ναζαρέτ , να απομακρύνεται και να αφήνει την κοινότητα του : “ Κι εκεί δεν μπορούσε να κάμει κανένα θαύμα”, όμως στην μη αποδοχή της παρουσίας του δεν αντέδρασε έντονα, κάθε άλλο, δεν παρέλειψε να δείξει την καλή του θέληση ακούμπησε τα χέρια του (επιθείς τας χείρας) σε λίγους αρρώστους και τους θεράπευσε. Στη δυσπιστία, ο Ιησούς, απάντα με μια παροιμία : «Ένας προφήτης δεν περιφρονείται παρά στην πατρίδα του, απ' τους συγγενείς του και στο σπίτι του». Ο Ιησούς δεν πτοείται διότι ξέρει ότι η απόρριψη είναι ένα στοιχείο της ζωής του προφήτη και το υπενθυμίζει σε όλους. Ο Ιησούς μπορεί να ήθελε να κάνει, και έκανε, λίγα θαύματα στην πατρίδα του αλλά το περιβάλλον δεν ήταν το ενδεδειγμένο, δεν υπήρχε διαθεσιμότητα εκ μέρους των συγχωριανών του να ξεπεράσουν τα φαινόμενα και να τον αποδεχτούν γι’ αυτό που είναι .Τα σημεία που κάνει, τα θαύματα του, δεν είναι αποδεικτικά της ταυτότητας του, είναι σημεία ενδεικτικά και δεν τα έκανε διότι «δεν θα έπιαναν τόπο». Ο Ιησούς λοιπόν «έμεινε κατάπληκτος από την απιστία τους», για την μη διαθεσιμότητά τους και την ανικανότητά τους να διακρίνουν την παρουσία του Θεού στα μικρά και καθημερινά όπως έκανε εκείνος, που ξεχώριζε από τους συμπατριώτες του.
Στη συνέχεια του κειμένου ο ευαγγελιστής σημειώνει ότι ο Ιησούς συνέχισε να κηρύττει στην υπόλοιπη Γαλιλαία. Ανοίγει τους ορίζοντές του, στρέφεται και ξεκινά την δημιουργία μιας νέας κοινότητας στέλνοντας μάλιστα τους μαθητές του να προετοιμάσουν το έδαφος από κει που θα περάσει. Ο Ιησούς Χριστός με τη δράση του δηλώνει ότι, όπως και για εκείνον έτσι και για τον μαθητή του, δεν υπάρχουν αδιέξοδα, δεν υπάρχει απελπισία αλλά πάντοτε αναφύονται νέες δράσεις που δημιουργούν, καλλιεργούν και ανδρώνουν νέες νοοτροπίες και προοπτικές.