Γ κυκλος 32η Τακτική Κυριακή

Όπου υπάρχει ελπίδα υπάρχει ζωή

Κυριακή 6 Νοεμβρίου  2016

Οι ερχόμενες Κυριακάτικες Ευχαριστιακές μας Συνάξεις, μας προσανατολίζουν στη μελέτη εκείνων των πραγματικοτήτων που τροφοδοτούν την «Ελπίδα» των μαθητών του Ιησού, την Ανάσταση.

Η πίστη των Χριστιανών δεν περιορίζεται στην αθανασία της ψυχής, αλλά στην Ανάσταση του ανθρώπου: ο άνθρωπος πεθαίνει, ο άνθρωπος ανασταίνεται. Δεν χωρίζεται κάποια στιγμή στα δύο, όπου κάτι επιβιώνει και κάτι καταστρέφεται και στη συνέχεια, κάποια στιγμή, ανασυντάσσεται στην ολοκληρία του. Η Θεία Λειτουργία διακηρύσσει την πεποίθηση του χριστιανού ότι : «η ζωή μεταβάλλεται δεν αφαιρείται» και που «αφού διαλυθεί η επίγεια αυτή σκηνή ( = ο εγκόσμιος προσωρινός βίος του), αποκτά κατοικία μόνιμη στους ουρανούς (στη Βασιλεία του ο Θεός θα είναι τα πάντα σε όλους).

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά αγ. Ευαγγέλιο ( 20,27-38)

Τον πλησίασαν τότε μερικοί από τους Σαδδουκαίους, οι οποίοι δε δέχονται ότι υπάρχει ανάσταση, και τον ρώτησαν: «Διδάσκαλε, ο Μωυσής μάς έδωσε γραπτή εντολή: αν κάποιου πεθάνει ο αδερφός, ο οποίος είναι παντρεμένος αλλά άτεκνος, να πάρει ο αδερφός του τη χήρα και να κάνει απογόνους για τον νεκρό αδερφό του. Ήταν, λοιπόν, εφτά αδερφοί. Ο πρώτος παντρεύτηκε μια γυναίκα και πέθανε άτεκνος. Την πήρε κι ο δεύτερος τη γυναίκα, και πέθανε κι αυτός άτεκνος. Επίσης την πήρε και ο τρίτος. Το ίδιο και οι εφτά· πέθαναν χωρίς ν’ αφήσουν παιδιά. Τελευταία απ’ όλους πέθανε και η γυναίκα. Αυτή, λοιπόν, σε ποιον απ’ όλους αυτούς θα ανήκει στην ανάσταση; Αφού την είχαν πάρει γυναίκα τους και οι εφτά».Ο Ιησούς τότε τους απάντησε: «Οι άνθρωποι που ζουν σ’ αυτόν τον κόσμο, παντρεύονται και παντρεύουν. Όσοι όμως αξιωθούν ν’ αναστηθούν από τους νεκρούς και να ζήσουν στον καινούριο κόσμο, αυτοί ούτε θα νυμφεύονται ούτε θα παντρεύονται. 36Κι αυτό, γιατί δε θα υπάρχει γι’ αυτούς θάνατος· σαν αναστημένοι άνθρωποι που θα είναι, θα είναι ίσοι με τους αγγέλους και παιδιά του Θεού. Ότι άλλωστε οι νεκροί ανασταίνονται, αυτό το αναφέρει κι ο Μωυσής, όταν μιλάει για τη βάτο, και λέει ότι ο Κύριος είναι Θεός του Αβραάμ, Θεός του Ισαάκ και Θεός του Ιακώβ. Ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών αλλά ζωντανών, γιατί γι’ αυτόν όλοι είναι ζωντανοί».

Λόγος του Κυρίου

Στο σημερινό ευαγγελικό επεισόδιο έχουμε μια προσπάθεια των Σαδδουκαίων να διακωμωδήσουν την Πίστη στην Ανάσταση των συγχρόνων του Ιησού, και των Φαρισαίων, οι οποίοι κατά κάποιο τρόπο σε αυτό το ζήτημα τον πλησίαζαν. Οι Σαδδουκαίοι, από τη Γραφή, θεωρούσαν ως αυθεντικό και δεσμευτικό μόνο ό,τι υπήρχε στα πέντε πρώτα βιβλία της Γραφής, την Πεντάτευχο. Έτσι, δεν πίστευαν στην Ανάσταση, γιατί δεν εύρισκαν κάποια αναφορά σε αυτήν. Οι Φαρισαίοι πίστευαν στην Ανάσταση και σε αυτό το σημείο πλησίαζαν τον Ιησού. Αυτοί, όμως, την Ανάσταση τη θεωρούσαν ως μια επιμήκυνση της παρούσας ζωής ‘προς το καλύτερο’.

ΟΙ Σαδδουκαίοι, λοιπόν, για να φέρουν σε δύσκολη θέση τον Ιησού και να διακωμωδήσουν την τρέχουσα πεποίθηση της εποχής του περί Αναστάσεως, του πρότειναν, ως παράδειγμα, μια ιστοριούλα μιας γυναίκας: εφτά φορές νύμφη, επτά φορές χήρα εφτά αδελφών, αλλά ποτέ μητέρα. Αυτό το παράδειγμα εγινε με βάση τα προβλεπόμενα από το Βιβλίο του Δευτερονομίου. Με το παράδειγμα αυτό έδιναν, εμμέσως, μια δικιά τους εκδοχή των πραγμάτων. Θέλουν να πουν ότι η μόνη αιωνιότητα είναι οι απόγονοι. Οι γονείς, κατά κάποιο τρόπο, επιβιώνουν στους απογόνους τους.

Ο Γάμος, έτσι όπως τον παρουσίαζαν στο παράδειγμα οι Σαδδουκαίοι, είναι ένα μέσον για να καταπολεμηθεί ο θάνατος. Χρησιμεύει στο να υπάρξουν απόγονοι, ώστε να μη σβήσει το σόι, η οικογένεια. Το σημαντικό, κατά κάποιο τρόπο, δεν είναι το πρόσωπο, αλλά ένα όνομα, οι απόγονοι.

Ο Ιησούς με την απάντησή του, δεν εγκλωβίζεται στο παράδειγμα, τους λέει ότι η αιωνιότητα δεν είναι η απατηλή βιολογική συνέχεια της παρούσας ζωής, αλλά κάτι το ολοκληρωτικά και απόλυτα καινούργιο. Κάτι που δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί με βάση το τρέχον λεξιλόγιό μας και τις τρέχουσες αντιλήψεις μας, αλλά ως κάτι που εγγράφεται στην ίδια τη φύση του Θεού.

Ξεκινά λέγοντας : “Όσοι αξιωθούν ν’ αναστηθούν από τους νεκρούς και να ζήσουν στον καινούριο κόσμο, αυτοί ούτε θα νυμφεύονται ούτε θα παντρεύονται”, δηλαδή δεν είναι οι απόγονοι που θεμελιώνουν την αιωνιότητα.

Ο Ιησούς εδώ κάνει μια αξιοπρόσεκτη διευκρίνιση, λέει: “Όσοι αξιωθούν να αναστηθούν από τους νεκρούς και να ζήσουν στον καινούριο κόσμο“.

Με αυτό τον τρόπο υπογραμμίζει την αξία του καιρού που ζούμε, του πώς τον ζούμε ως παιδιά της Ανάστασης ή ως παιδιά του Θανάτου.

Και ο Ιησούς συνεχίζει, λέγοντας : “ Οι αναστημένοι άνθρωποι θα είναι ίσοι με τους αγγέλους και παιδιά του Θεού “, δεν θέλει να πει ότι είναι εξαϋλωμένες υπάρξεις, αλλά ότι η ύπαρξή τους δεν θα εξαρτάται από το χρόνο και το χώρο. Ο Ιησούς με αυτή την έκφραση θέλει να υποδείξει ότι η Αναστημένη ζωή δεν ακολουθεί τις δυναμικές της σημερινής ζωής, οι σχέσεις μεταξύ των προσώπων θα είναι διαφορετικές. Θα βασίζονται στη δράση του Θεού που ήδη τώρα είναι η αιτία που είμαστε ζωντανοί. Κατά κάποιο τρόπο, όπως οι άγγελοι έχουν την αναφορά για τη ζωή τους στο Θεό, όχι μόνο για το ότι υπάρχουν, αλλά και για το πώς υπάρχουν, κάτι το ανάλογο θα συμβεί και με τους ανθρώπους. Οι Πατέρες της Εκκλησίας το ονομάτισαν ‘Θέωση’.

Η ανάσταση ή όπως αλλιώς το λέμε και αιώνια ζωή, δεν είναι ζήτημα ποσότητας και διάρκειας ζωής, αλλά έντασης, πληρότητας και βάθους ζωής.

Το τελευταίο επιχείρημα του Ιησού είναι παρμένο από τα βιβλία της Γραφής που εκείνοι παραδέχονται, την Πεντάτευχο «Ότι άλλωστε οι νεκροί ανασταίνονται, αυτό το αναφέρει κι ο Μωυσής, όταν μιλάει για τη βάτο, και λέει ότι ο Κύριος είναι Θεός του Αβραάμ, Θεός του Ισαάκ και Θεός του Ιακώβ. Ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών αλλά ζωντανών, γιατί γι’ αυτόν όλοι είναι ζωντανοί».

Το «του» που επαναλαμβάνεται, υπογραμμίζει ένα βαθύτατο δεσμό μεταξύ Θεού και ανθρώπων -στην προκείμενη περίπτωση των Πατριαρχών- και συνεχίζει λέγοντας : και των ζώντων. Έχοντας σχέση με το Θεό που είναι η ζωή, είναι και εκείνοι ζωντανοί μιας και ο ένας ανήκει στον άλλο. Τους ενώνει η αγάπη του Θεού, που τους έδωσε τη ζωή, που ο ίδιος είναι η ζωή. Η Ανάστασή μας θα επισφραγίσει την αλήθεια της Πατρότητάς του.

Στη Βασιλεία του Θεού, η αιώνια ζωή ή αναστημένη ζωή ή μέλλουσα, κανένας δεν θα ανήκει σε κάποιον, όπως πχ την οικογένεια σύμφωνα με το παράδειγμα του Σαδδουκαίου, όπου η γυναίκα παρουσιάζεται ως εργαλείο για τη διαιώνιση του ονόματος της οικογένειας, “οι αναστημένοι άνθρωποι θα είναι ίσοι με τους αγγέλους και παιδιά του Θεού“, λαβαίνει μέρος στη Ζωή που είναι η Ζωή, στο Καλό που είναι η Ουσία της Ζωής.