Ο κόσμος τους μίσησε, επειδή δεν είναι απ' τον
κόσμο…
Κυριακή 12 Ιουνίου 2016
Είμαστε πάντοτε στο 17ο κεφάλαιο του
Ευαγγελίου του αγ. Ιωάννη, γνωστό ως η Ιερατική προσευχή του Ιησού.
Είναι ένα κείμενο βγαλμένο από την καρδιά του Φίλου, που με στοργή και συμπόνια
σκέπτεται τους φίλους, τους μαθητές του, που σε μια δύσκολη στιγμή γι’
αυτούς, τώρα που θα είχαν περισσότερο την ανάγκη της παρουσίας του, πρέπει να
τους αφήσει μόνους. Ο Ιησούς ξέρει ότι βαδίζει προς το θάνατό του και οι
μαθητές του, οι φίλοι του, εξ αιτίας αυτού του γεγονότος, θα μπουν σε μια
μεγάλη δοκιμασία.
Η προσευχή του Ιησού είναι μια
έκφραση αγάπης και αφοσίωσης εκείνου που έχει δηλώσει ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από εκείνη, με
την οποία ο φίλος δίνει τη ζωή του για
τους φίλους του. Είναι ένα κείμενο, που για να το κατανοήσουμε, πρέπει πρώτα να
το γευτούμε και να το νοιώσουμε, μιλά η καρδιά.
Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη αγ. Ευαγγέλιο (Ιω
17,1-11)
Εκείνον τον καιρό ο Ιησούς σηκώνοντας τα μάτια
του στον ουρανό, είπε: "Πατέρα, έφθασε η ώρα. Δόξασε τον Υιό σου, ώστε ο
Υιός να δοξάσει εσένα. Όπως του έδωσες εξουσία πάνω σε κάθε άνθρωπο, έτσι θα
δώσει την αιώνια ζωή σ' όσους του έχεις δώσει. Κι αυτή είναι η αιώνια ζωή: να
γνωρίσουν εσένα το μοναδικό αληθινό Θεό κι εκείνον που έστειλες, τον Ιησού
Χριστό. Εγώ σε δόξασα πάνω στη γη με το να φέρω σε πέρας το έργο που μου έδωσες
να κάμω. Και τώρα, εσύ Πατέρα, δόξασέ με κοντά σου με τη δόξα που είχα κοντά
σου πριν να υπάρξει ο κόσμος.
Φανέρωσα
το όνομά σου στους ανθρώπους εκείνους που μου έδωσες μέσα από τον κόσμο. Δικοί
σου ήταν και τους έδωσες σε μένα και έχουν τηρήσει το λόγο σου. Τώρα κατάλαβαν
πως όλα όσα μου έδωσες, προέρχονται από σένα, επειδή
τα λόγια που
μου έδωσες τα
έδωσα σ' αυτούς κι αυτοί τα δέχθηκαν και κατάλαβαν αληθινά ότι από σένα
προήλθα και πίστεψαν ότι σε με απέστειλες. Εγώ γι' αυτούς σε παρακαλώ. Δε σε
παρακαλώ για τον κόσμο, αλλά για κείνους που μου έδωσες, επειδή είναι δικοί
σου. Κι ό, τι είναι δικό μου είναι και δικό σου και ό, τι είναι δικό σου, είναι
και δικό μου και μ' αυτούς έχω δοξασθεί.
Τώρα δεν είμαι πια στον κόσμο, ενώ αυτοί είναι στον κόσμο κι εγώ έρχομαι
σε σένα. Πατέρα άγιε, κράτησέ τους ενωμένους στο όνομά σου που μου έχεις δώσει,
για να είναι ένα πράγμα όπως κι εμείς.
Λόγος του Κυρίου
Η προσευχή του Ιησού δεν έχει όρια. Οι μαθητές, για τους
οποίους προσεύχεται, είμαστε και εμείς. Στην προσευχή του ζητά την
προστασία των μαθητών κατά τις δοκιμασίες που θα συναντήσουν. Τότε, η
δοκιμασία ήταν ο επερχόμενος σταυρικός θάνατος του Ιησού. Σήμερα, οι
ποικιλόμορφοι πειρασμοί που μπορούν να βάλλουν σε κίνδυνο την πιστότητα των
μαθητών του στη διδασκαλία του δασκάλου και στη χριστιανική ζωή που από αυτή
πηγάζει.
Ζητά λοιπόν:
Πατέρα
άγιε, κράτησέ τους ενωμένους στο όνομά σου που μου έχεις δώσει, για να είναι
ένα όπως κι εμείς.
Το «Όνομα» του Θεού είναι η ύπαρξη του Θεού, δεν είναι
κάτι για να τον ξεχωρίζεις από άλλους Θεούς, είναι ο ίδιος ο Θεός. Όταν,
λοιπόν, ο Ιησούς λέει ότι τους έδωσα, «Το Όνομά σου που μου έχεις
δώσει», δηλώνει ότι τους αποκάλυψε το ποιος είναι ο Θεός, τόσο για τον
ίδιο όσο και για τους μαθητές Του. Τους περιέγραψε το περιβάλλον του Θεού, μέσα
στο οποίο ο ίδιος ο Ιησούς, ζει, και σε αυτό το οποίο εισήγαγε και τους μαθητές
του και το οποίο μοιράζεται μαζί
τους. Σε αυτό το περιβάλλον, εκείνο που
μετρά περισσότερο για τη γνώση του Θεού δεν είναι η νοητική διάσταση, όσο το
ότι ζω Μαζί και έτσι γνωρίζω. Ο Ιησούς, λοιπόν, ζητά στο Θεό Πατέρα, ώστε
οι μαθητές του, παρ’ όλους τους πειρασμούς και τις δυσκολίες, να μείνουν σε
αυτό το περιβάλλον.
Η συνύπαρξη Ιησού και μαθητών του, είναι η πηγή της
ενότητάς τους με το Θεό, η Θέωση που τώρα αρχίζει, αλλά ολοκληρώνεται με την
Ανάσταση.
Και συνεχίζει:
Εγώ
τους έχω δώσει το λόγο σου κι ο κόσμος τους μίσησε.
Ο όρος ‘κόσμος’, στο κατά Αγ. Ιωάννη ευαγγέλιο, δεν προσδιορίζει την ανθρωπότητα
γενικά, αλλά εκείνη την ανθρωπότητα που ζει αποκομμένη από το Θεό και προσπαθεί
να προσδώσει στη ζωή της ένα νόημα, ανεξάρτητα από το Θεό, ή σαν ο Θεός να μην
υπήρχε, αυτό που θα το ονομάζαμε
πρακτική αθεΐα, δηλαδή αν Θεός υπάρχει ή δεν υπάρχει δεν με ενδιαφέρει, κάνω
ό,τι εγώ θέλω. Σε αυτή την κατηγορία μερικές φορές μπορεί να βρεθεί ο καθένας
μας, όταν πχ. λέμε ή σκεφτόμαστε ή ζούμε: με το σταυρό στο χέρι δεν κάνεις
τίποτα. Υπάρχει ακόμη σε ακραίες περιπτώσεις και η λεγόμενη Επιθετική αθεΐα, όταν
κάποιος όντας πεισμένος ότι Θεός δεν
υπάρχει, προχωρεί στην προπαγάνδα και
τον προσηλυτισμό, ακόμη και με βίαιο τρόπο, εναντίων εκείνων που πιστεύουν.
Η αιτία της σύγκρουσης και του κινδύνου του μαθητή, οφείλεται στο γεγονός ότι: «Εγώ τους έχω δώσει το λόγο σου», ο Λόγος του Θεού είναι
προσανατολισμός, η ερμηνεία και το νόημα της ζωής για το μαθητή. Ακόμη, γιατί
αυτό το νόημα «Το Όνομα ο τρόπος ύπαρξης που δίνει την ταυτότητα του Θεού είναι αγάπη» που η πρακτική εφαρμογή αυτής της αλήθειας είναι "να αγαπά ο ένας τον άλλο όπως εγώ σας αγάπησα". Ο Ιησούς ζώντας
μαζί τους, τους έμαθε να μοιράζονται τη ζωή τους με τους άλλους, και ακόμη ό,τι
θα ήθελαν να κάνουν οι άλλοι σε κείνους, πρώτοι
οι ίδιοι να το κάνουν στους άλλους. Με αυτόν τον τρόπο ζώντας ο ίδιος σε
κοινωνία ζωής με το Θεό Πατέρα, εισήγαγε και τους μαθητές του στο ίδιο
ευλογημένο περιβάλλον του Θεού, την αγάπη. Με αυτόν τον τρόπο η καθημερινή ζωή
του μαθητή, είναι η εικόνα και μαρτυρία της αγάπης και της ύπαρξης του Θεού
μέσα στον κόσμο ενάντια σε κάθε εγωκεντρισμό.
Αυτό κάνει τους
μαθητές να μην είναι «απ' τον κόσμο, όπως κι εγώ δεν είμαι απ' τον κόσμο». Ωστόσο,
ο προορισμός των μαθητών του Ιησού δεν είναι μια χρυσή απομόνωση, έχουν μια αποστολή να
εκπληρώσουν, την : «Δε σε παρακαλώ να τους πάρεις απ' τον κόσμο, αλλά να
τους φυλάξεις απ' τον Πονηρό, γιατί Όπως (Εσύ) απόστειλες εμένα στον κόσμο, κι εγώ απέστειλα αυτούς στον κόσμο», και εκτελώντας την αποστολή
τους να είναι
καθαγιασμένοι με την αλήθεια». Την περασμένη Πέμπτη της Αναλήψεως διαβάσαμε από την προτροπή άνδρες
Γαλιλαίοι γιατί κάθεστε να κοιτάτε τον ουρανό, και παραφράζοντας, τώρα αρχίζουν
όλα, σας έχω δώσει μια εντολή να εκπληρώσετε για να δικαιολογήσετε την ανάγκη
της ύπαρξής σας.
Η αποστολή του μαθητή δε διαφέρει από την αποστολή
του Ιησού. Ο Ιησούς εκπληρώνει αυτή την αποστολή του διδάσκοντας, προσπαθώντας
να μάθει στους ανθρώπους να ζουν
μια πραγματικά ανθρώπινη ζωή, να αποκατασταθεί «κατ’ εικόνα και ομοίωση», με το
οποίο ο κάθε άνθρωπος είναι πλασμένος, αλλά έχει αμαυρωθεί. Έτσι και ο μαθητής,
εκτελεί την αποστολή του, όταν συμβάλλει
ώστε η ζωή του ανθρώπου, κάθε ανθρώπου, να γίνεται πραγματικά ανθρώπινη, και
γίνεται πραγματικά ανθρώπινη όταν το «να
αγαπάτε ο ένας τον άλλο όπως εγώ σας αγάπησα», δεν είναι μόνο λόγια. Και
αυτό συχνά είναι ένας σταυρός δυσβάστακτος, αλλά έτσι εξαγιάζει κάποιος τον
εαυτό του και τους άλλους, όταν τους παίρνει από τον «κόσμο» και τους εντάσσει
στο θεϊκό περιβάλλον.