Εορτή της Αγίας Τριάδος Ιωάννης 16, 12-15
Ο Θεός είναι μια σχέση ζωής Αγάπης και εμείς είμαστε αναπόσπαστο μέρος αυτής της ζωής και βιώνεται στην καθημερινή ιστορία του ανθρώπου
Κυριακή 26 Ιουνίου 2016
Το σημερινό σύντομο
ευαγγελικό κείμενο που η Θεία Λειτουργία για τη γιορτή της αγίας Τριάδας μας προτείνει , είναι σαν ένα μόλις κουφωμένο παράθυρο που μας επιτρέπει και
μας προτρέπει να κοιτάξουμε τον Θεό μέσα από το Μυστήριό του. Το μυστήριο
φωτίζει μια πραγματικότητα μέσα από ένα βίωμα. Η γνώση που παρέχει δεν είναι
αποτέλεσμα μια διανοητικής κατάστασης αλλά βίωμα μιας νέας κατάστασης που
δέχεται να μας αφήσει να την γνωρίσουμε.
Έχουμε ένα μονόλογο του Ιησού που παραθέτει το πώς
εκείνος βιώνει τη σχέση του με το Θεό: τον Πατέρα, Εκείνον και το Πνεύμα.
Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη άγιο Ευαγγέλιο (Ιωά, 16, 12-15)
Εκείνο τον καιρό είπε ο Ιησούς στους μαθητές του πολλά έχω ακόμη
να σας πω, αλλά δεν μπορείτε τώρα να σηκώσετε μεγαλύτερο βάρος. Όταν όμως θα
έρθει εκείνος, το Πνεύμα της Αλήθειας, θα σας οδηγήσει σε όλη την αλήθεια.
Γιατί δε θα μιλήσει από μόνος του, αλλά θα πει όσα θα ακούσει, και θα σας αναγγείλει
αυτά που μέλλουν να συμβούν. Εκείνος θα φανερώσει τη δική μου δόξα, γιατί θα
πάρει από αυτά που εγώ έχω και θα σας τα αναγγείλει. Όλα όσα ανήκουν στον
Πατέρα είναι δικά μου· γι’ αυτό σας είπα πως το Πνεύμα θα πάρει από αυτά που
έχω εγώ και θα σας τα αναγγείλει.
Λόγος του Κυρίου.
Ο Ιησούς αρχίζει με μια παράτολμη, στα όρια της αναίδειας,
φράση που μόνο Αυτός μπορεί να πει.
Συνάμα όμως είναι και απόλυτα ταπεινή . Πράγματι, όταν λέει : ό,τι ο Πατέρας κατέχει είναι δικό
μου, αυτό συμβαίνει γιατί ο Πατέρας του τα έχει δώσει. Είναι λοιπόν μια σχέση
αγάπης, δηλαδή δωρεάς και μοιράσματος της ζωής. Στο κέντρο λοιπόν είναι ο Ιησούς,
δηλαδή ο Ενσαρκωμένος Υιός. Ο Πατέρας - που είναι γνωστός στο Γιο- διάμεσου της Ενσάρκωσης του Γιού, δηλαδή του Ιησού από τη Ναζαρέτ,
γίνεται γνωστός στους ανθρώπους, μάλιστα με τρόπο τόσο χειροπιαστό, ως ένας άνθρωπος και με πολύ συγκεκριμένο
τρόπο : το πώς με εμπιστοσύνη και αφοσίωση στο θέλημα Του δεν δίστασε, για χάρη
του έργου που του είχε ανατεθεί, να το ολοκληρώσει δίνοντας όλη του τη ζωή γι αυτό.
Ο Ιησούς μιλά και για το Πνεύμα που θα ζητήσει από το Θεό Πατέρα να δώσει στους
μαθητές του, ώστε να «κατανοήσουν όλη την αλήθεια», δηλαδή αυτά που τώρα ακόμη δεν μπορούν να σηκώσουν στους
ώμους τους. Με αυτό τον τρόπο δείχνει την αρραγή ενότητα και αλληλεξάρτηση, Πνεύματος , Πατέρα
και Υιού.
Είμαστε μπροστά σε ένα «αγαπητικό μοίρασμα» ζωής και αγαθών και σε μια συμμετοχή για την ολοκλήρωση
και επισφράγιση του ίδιου έργου. Θα λέγαμε ότι το Πνεύμα αναλαμβάνει να κάνει
παρόντα, εδώ και τώρα, στον κόσμο τον
Αναστημένο Χριστό και, διαμέσου του, τον Θεό Πατέρα. «Θα σας οδηγήσει μέσα σε όλη την αλήθεια»… αυτή
λοιπόν η αλήθεια είναι μια γνώση εσωτερική, προσωπική και προοδευτική.
Ακόμη σημειώνει ότι: «θα σας φανερώσει τα μελλούμενα», αυτό δεν σημαίνει ότι θα μας αποκρυπτογραφήσει το τί
και το πώς θα εξελιχθεί το μέλλον, αλλά ότι θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε το
σήμερα που ζούμε, -ακόμη και μέσα στις θλίψεις και στις ταλαιπωρίες που πολλές φορές
φαντάζουν χωρίς κανένα νόημα- με το φως
του αύριο της Βασιλείας του Θεού, όταν ο Θεός «θα είναι τα πάντα σε όλους»… που
σημαίνει ότι από τώρα ξέρουμε ποιός έχει τη νίκη στο χέρι, παρόλο που τα
γεγονότα δεν φαίνεται να το επιβεβαιώνουν. Ο Ιησούς μας μίλησε και μας αποκάλυψε ότι
ο Θεός είναι ως μια Ύπαρξη κοινωνίας πρόσωπων σε άρρηκτη σχέση μεταξύ τους και
άριστη συνέργεια απέναντι στον άνθρωπο.
Αυτή την Ύπαρξη όταν την θεωρούμε
«απ’ έξω» , είναι ο Ένας Θεός, όταν από την χαραμάδα του παραθύρου
προσπαθούμε να δούμε τί και πώς μας προσφέρει
αποκαλύπτεται ως μια μοναδική
ενότητα, καρπός της κοινωνίας αγάπης του Πατέρα προς τον Γιό, που είναι τόσο
έντονη που γεννά το πρόσωπο του Αγίου
Πνεύματος. Ο Θεός λοιπόν δεν είναι μια μοναξιά, ένας ύψιστος εγωισμός που
αρκείται στον εαυτόν του, κλειστός και αμετάβλητος, αλλά μια κοινωνία αγάπης σε
αιώνια κίνηση του ενός προς τον άλλο, μια γιορτή.
Και εμείς
Αν ο Θεός είναι «Κοινωνία» και εμείς που είμαστε από τον ίδιο «κατ’
εικόνα και ομοίωση του» πλασμένοι και με
το βάπτισμα μας έχουμε εισαχθεί “στην παρουσία και το περιβάλλον του Θεού” σημαίνει ότι : το
κύριο χαρακτηριστικό του ανθρωπίνου γένους είναι η κοινωνία ζωής, αγαθών και προορισμού. Αν λοιπόν
ζούμε την ζωή μας εγωιστικά είμαστε εκτός πραγματικότητας… αυτό είναι η αμαρτία : να μη ζεις την φύση σου, την αγάπη που είναι
κοινωνία ζωής. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι αυτό δεν είναι εύκολο.
Και η Εκκλησία είναι η αντανάκλαση αυτής της
Κοινωνίας. Μια εκκλησία που δεν την καλλιεργεί και δε την προωθεί μεταξύ των
ανθρώπων, κατά πρώτο λόγο μεταξύ των μελών της,
είναι εκτός δρόμου. Η Εκκλησία ζωοποιείται με την “ζωηράδα” της συναλλαγής, την περιπέτεια της
συνύπαρξης “των διαφορετικών” που μαζί δημιουργούν το κοινό καλό.