Ο Λόγος που απελευθερώνει τη ζωή από το κακό και την ανανεώνει Β’ Κύκλος 4η τακτική (Μκ 1,21-28)

Κυριακή, 28-1-2024

Μετά από την πρώτη αγγελία του Ευαγγελίου και το κάλεσμα των πρώτων μαθητών, ο Ευαγγελιστής παρουσιάζει τα αποτελέσματα της πρώτης επαφής του κόσμου με το κήρυγμα του Ιησού, καθώς επίσης και με τον έμπρακτο αγώνα που ο Ιησούς αρχίζει ενάντια στο ποικιλόμορφο κακό.

Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο Άγιο Ευαγγέλιο (1,21-28)

Πήγαν στην Καπερναούμ κι αμέσως το Σάββατο ο Ιησούς πήγε στη συναγωγή και δίδασκε. 'Εμεναν κατάπληκτοι από τη διδαχή του, διότι δίδασκε σαν κάποιος που έχει εξουσία και όχι όπως οι γραμματείς. Κι εκεί στη συναγωγή τους υπήρχε κάποιος με ακάθαρτο πνεύμα, που φώναξε δυνατά και είπε: "Τι κοινό έχουμε εμείς κι εσύ, Ιησού Ναζαρηνέ; 'Ηλθες να μας αφανίσεις; Σε γνωρίζω καλά ποιός είσαι: είσαι ο άγιος του Θεού!". Και ο Ιησούς το επιτίμησε λέγοντας: "Βουβάσου και βγες απ'αυτόν!". Και το ακάθαρτο πνεύμα αφού τον συντάραξε και έβγαλε μια δυνατή φωνή, βγήκε από μέσα του. Δέος αισθάνθηκαν όλοι, σε σημείο που να συζητούν μεταξύ τους και να λένε: "Τι είναι αυτό; Η διδασκαλία του είναι καινούρια και κηρύττει με εξουσία και διατάζει τα ακάθαρτα πνεύματα κι αυτά τον υπακούνε". Και πολύ γρήγορα η φήμη του διαδόθηκε παντού, στην περιοχή της Γαλιλαίας

Λόγος του Κυρίου

Ο Ευαγγελιστής δεν μας λέει τι ακριβώς δίδασκε ο Ιησούς, αλλά μας περιγράφει τα αποτελέσματα της διδασκαλίας του «Έμεναν κατάπληκτοι από τη διδαχή του, διότι δίδασκε σαν κάποιος που έχει εξουσία και όχι όπως οι γραμματείς». «Τι είναι αυτό; Η διδασκαλία του είναι καινούρια και κηρύττει με εξουσία».

Η έκπληξη, ο θαυμασμός, είναι εκείνη η εμπειρία που μας βγάζει από σχήματά μας, που μας παίρνει από το πεζό, το προκαθορισμένο, το συνηθισμένο και μας βάζει στους ανοιχτούς ορίζοντες της ελευθερίας του πάθους για ζωή, που εγώ την οικοδομώ, και όχι στο φόρεμα που μου έδωσαν και το φόρεσα.

Η ικανότητα να απορούμε, να θαυμάζουμε, να εκπλησσόμαστε, είναι ανάλογη με τη χαρά που επιθυμούμε και αναζητούμε.

«Η διδασκαλία του είναι καινούρια και κηρύττει με εξουσία»

Εξουσία και αυθεντία πραγματική υπάρχει, όχι με τη δύναμη και την επιβολή, άρα τη βία, αλλά σε εκείνη τη συμπεριφορά και εκείνα τα λόγια που τρέφουν τη ζωή, και ο Ιησούς γι’ αυτό ήρθε και όποιος λαχταρά την αυθεντική ζωή, το αισθάνεται.

Αυθεντικά, και έχουν εξουσία, είναι τα λόγια που παίρνουν σάρκα και οστά στο πρόσωπο του Ιησού.

Ο όρος καινούρια σημαίνει ότι μόνο αυτά που είπε ο Ιησούς ήταν κάτι το πρωτάκουστο ή τα τελευταία ή γιατί παρουσιάζουν μια νέα αντίληψη της Βασιλείας του Θεού. Είναι «καινούρια» γιατί δεν παραθέτει γνώσεις που να δείχνουν την ευρυμάθεια του κήρυκα και δεν παραθέτει τις εξηγήσεις και τις γνώμες προγενέστερων ραβίνων, χωρίς να πάρουν προσωπικά θέση, όπως έκαναν οι Γραμματείς. Είναι καινούρια και γιατί είναι αυθεντικά, γιατί είχε το θάρρος να δεσμεύει την αξιοπιστία του στα λόγια του και στα έργα του και όχι των άλλων, τελικά.

Η εξουσία και η αυθεντία της διδασκαλίας του Ιησού, εκπορεύονται από τη δύναμη του Λόγου του Θεού που απελευθερώνει τον άνθρωπο από το σωματικό και πνευματικό κακό. Η διδασκαλία του Ιησού έχει εξουσία, γιατί φανερώνει μια ζωή αφιερωμένη στην υπηρεσία του θελήματος του Θεού.

Ένας κόσμος καινούργιος, διαφορετικός αρχίζει. Β’ Κύκλος 3η τακτική Κυριακή Μκ. 1,14-20

Κυριακή  21-1-2024

Από το κατά Μάρκο Άγιο Ευαγγέλιο (1,14-20)

Μετά τη σύλληψη του Ιωάννη, επέστρεψε ο Ιησούς στη Γαλιλαία και κήρυττε το ευαγγέλιο του Θεού και έλεγε: "Συμπληρώθηκε ο καιρός και έφθασε η βασιλεία του Θεού. Μετανοείτε και πιστεύετε στο ευαγγέλιο".

Περνώντας στην όχθη της θάλασσας της Γαλιλαίας, είδε το Σίμωνα και τον Ανδρέα, τον αδελφό του Σίμωνα, που έριχναν το δίχτυ στη θάλασσα. 'Ηταν, πράγματι, ψαράδες. Κι ο Ιησούς τους είπε: "Ακολουθείστε με και εγώ θα κάμω να γίνετε ψαράδες ανθρώπων". Κι αμέσως, αφήνοντας τα δίχτυα, τον ακολούθησαν. Και πηγαίνοντας λίγο πιο πέρα, είδε τον Ιάκωβο, το γιο του Ζεβεδαίου και τον Ιωάννη τον αδελφό του κι αυτούς μέσα στο πλοιάριο να τακτοποιούν τα δίχτυα. Κι αμέσως τους κάλεσε. Κι εκείνοι άφησαν τον πατέρα τους το Ζεβεδαίο μέσα στο πλοιάριο με τους μισθωτούς, και τον ακολούθησαν.

Λόγος του Κυρίου

“Μετά τη σύλληψη του Ιωάννη”. Μια είδηση που προκαλεί φόβο -και ο φόβος μπορεί να μπλοκάρει τα πάντα- θέτει το ερώτημα: Και τώρα τι κάνουμε; Η απάντηση του Ιησού ήταν να πάρει την σκυτάλη και να συνεχίσει. Με σύνεση όμως, «επέστρεψε στη Γαλιλαία» και αρχίζει τη δική του αποστολή. Ο Λόγος δεν μπορεί να φυλακιστεί, μα συνεχίζει την ύπαρξή του με τρόπο ασυνήθιστο. Ο Ιησούς αρχίζει το κήρυγμα του, όχι από το κέντρο του ιουδαϊσμού, δηλαδή την Ιερουσαλήμ, αλλά από την περιφέρεια, από την Γαλιλαία, την οποία οι θρησκευτικές αρχές της Ιερουσαλήμ την λόγιαζαν λίγο-πολύ ως αιρετική. Ούτε από κάποιον ιερό τόπο ή από τον περίβολο του Ναού ή από μια συναγωγή, αλλά κηρύττει στις όχθες της λίμνης όπου η καθημερινή ζωή και ο ανθρώπινος μόχθος ξετυλίγονται με κόπο, ανάμεσα στους ανθρώπους μια κοινωνικής ομάδας από τους πιο απομακρυσμένους, σύμφωνα με τη νοοτροπία των ευλαβών της εποχής του, τους ψαράδες, και μάλιστα από αυτούς διαλέγει τους πρώτους μαθητές του. Ο Ευαγγελιστής Μάρκος, μας τον παρουσιάζει να κηρύττει και δίνει και μια περίληψη της διδασκαλίας του.

Ο Ευαγγελιστής κάνει μερικές ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις : “είδε το Σίμωνα και τον Ανδρέα”, δεν τους κοίταξε απλώς αλλά τους "είδε" με ένα βλέμμα που εξετάζει σε βάθος, που θέλει να μάθει, να δει τα χαρακτηριστικά τους για να τους καλέσει, όχι απλά και γενικά για να κάνουν παρέα… τους θέλει για μια συγκεκριμένη υπηρεσία. Και τους έκρινε ικανούς: “Ακολουθείστε με και εγώ θα κάμω να γίνετε ψαράδες ανθρώπων". Δεν τους βγάζει από το περιβάλλον τους και θα χρησιμοποιήσει τις ικανότητές τους για να τους εμπιστευθεί ένα άλλο έργο.

Ο καθένας μας είναι πλασμένος, με συγκεκριμένα χαρίσματα... και ασκώντας τα μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε και γινόμαστε ενεργά μέλη μιας ευρύτερης ομάδας της κοινωνίας ώστε να διαθέσουμε αυτό ακριβώς το χάρισμά μας ευρύτερα και για το κοινό καλό.
“Κι αμέσως, αφήνοντας τα δίχτυα, τον ακολούθησαν”. Δεν τους ανάγκασε να αφήσουν πίσω τους ό, τι άφησαν. Τα "άφησαν" επειδή διάλεξαν να ακολουθήσουν τον Ιησού. Ο Θεός, μας θέλει όπως ακριβώς είμαστε, γιατί έτσι ακριβώς μας χρειάζεται! Όμως ο Θεός δεν επιβάλλεται, προτείνει !

Το ίδιο συμβαίνει και με μας, όλοι είμαστε καλεσμένοι για το κοινό καλό, αν θέλουμε να Τον ακολουθήσουμε κάτι από το περιβάλλον μας πρέπει να αφήσουμε πίσω μας.

Ας δούμε για παράδειγμα : Το "σήμερα" του καθενός μας από τι χαρακτηρίζεται, πως είναι το περιβάλλον μας; Και αν παρατηρήσουμε θα διακρίνουμε την κυρίαρχη κουλτούρα που είναι ο ατομικισμός και ο οικονομισμός, ο καταναλωτισμός, ο ηδονισμός, η παραγωγικότητα και η δύναμη, η επιβολή κοκ , αυτά είναι συμβατά με το κοινό καλό;