Α΄ Κύκλος - 25η Τακτική Κυριακή

Η δικαιοσύνη του Θεού είναι η γενναιοδωρία και η ανάγκη του αδύνατου

24 Σεπτεμβρίου 2017

Τρεις Κυριακές, τώρα, ακούμε τον Ιησού να διηγείται παραβολές στις οποίες παρουσιάζει τη Βασιλεία του Θεού ως ένα αμπέλι. Με τη σημερινή παραβολή  που διηγείται στους μαθητές του λίγο πριν μπει για τελευταία φορά στην Ιερουσαλήμ όπου θα αποκορυφωθεί η αποστολής του, θέλει να σκιαγραφήσει το νόημα της δικαιοσύνης  στη “Βασιλεία του Θεού”. Μιλάει για τα έργα ενός   αμπελουργού του οποίου η συμπεριφορά  έχει μερικές ιδιομορφίες, για τη στιγμή θα αναφέρουμε μόνο δύο: α) ότι μέχρι και την  τελευταία στιγμή της εργατικής ημέρας, λίγο πριν από τη δύση του ήλιου εκμισθώνει εργάτες για να εργαστούν στο αμπέλι του και β) ο τρόπος με τον οποίο στο τέλος της ημέρας τούς πληρώνει με τον ίδιο μισθό.  

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο Άγ. Ευαγγέλιο (Mτ 20, 1-16).

"Η βασιλεία των ουρανών είναι όμοια με ένα οικοδεσπότη, ο οποίος βγήκε νωρίς το πρωί για να μισθώσει εργάτες για να εργασθούν στον αμπελώνα του. 'Όταν συμφώνησε με τους εργάτες να τους δώσει ένα δηνάριο την ημέρα, τους έστειλε στον αμπελώνα του. 'Όταν βγήκε κατά τις εννιά το πρωί, είδε άλλους εργάτες να στέκονται στην αγορά χωρίς δουλειά, και είπε και σ' αυτούς: "Πηγαίνετε κι εσείς στον αμπελώνα και ό,τι είναι δίκαιο θα σας το δώσω". Κι εκείνοι πήγαν. 'Όταν βγήκε πάλι κατά το μεσημέρι και κατά τις τρεις, έκαμε το ίδιο. Κατά τις πέντε, όταν βγήκε, βρήκε κι άλλους να στέκονται και τους λέει: "Γιατί στέκεστε εδώ όλη την ημέρα χωρίς δουλειά;" Του λένε: "Διότι κανένας δεν μας μίσθωσε". Τους λέει: "Πηγαίνετε κι εσείς στον αμπελώνα". 'Όταν βράδιασε, λέει ο κύριος του αμπελώνα στον επίτροπό του: "Κάλεσε τους εργάτες και δώσε τους το μισθό, αρχίζοντας από τους τελευταίους μέχρι τους πρώτους". Κι όταν πήγαν αυτοί που προσλήφθηκαν στις πέντε, πήραν από ένα δηνάριο. 'Όταν έφθασαν οι πρώτοι, νόμισαν ότι θα πάρουν παραπάνω. Και πήραν από ένα δηνάριο κι αυτοί. 'Όταν πληρώθηκαν άρχισαν να γογγύζουν εναντίον του οικοδεσπότη, λέγοντας: "Αυτοί οι τελευταίοι εργάσθηκαν μια ώρα και τους εξίσωσες με εμάς που βαστάξαμε το βάρος της ημέρας και τη ζέστη". Κι εκείνος, απαντώντας σε ένα απ' αυτούς, είπε: "Φίλε μου, δε σε αδικώ. Δε συμφώνησες μαζί μου για ένα δηνάριο; Πάρε ό,τι σου ανήκει και πήγαινε. Αλλά θέλω και σ' αυτόν τον τελευταίο να δώσω όσο και σε σένα. Μήπως δεν μου επιτρέπεται να κάμω ό,τι θέλω την περιουσία μου; 'Η μήπως το μάτι σου είναι πονηρό, επειδή εγώ είμαι καλός;".

Έτσι,  οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι. Γιατί πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως οι εκλεκτοί ". 

Λόγος του Κυρίου

Ο Ιησούς στην παραβολή του λοιπόν, περιγράφει ένα αφεντικό που κατά  διαφορετικές ώρες της  ημέρας μισθώνει εργάτες να δουλέψουν στο αμπέλι του, αλλά έτσι όπως συμπεριφέρεται κάνει τον ακροατή  να υποψιαστεί ότι κάτι άλλο έχει στο μυαλό του. Ξεκινά, περιγράφοντας την καθημερινή εμπειρία του παζαρέματος του μεροκάματου, και της μίσθωσης εργατών από την αυγή. Με τους πρώτους   συμφωνεί  το ύψος του μεροκάματου. Μάλιστα,  σύμφωνα με τις συνήθειες τις εποχής, «το μεροκάματο» που συμφώνησε με τους εργάτες της πρώτης ώρας, ήταν πολύ παραπάνω από τα συνηθισμένα, ήταν γενναιόδωρο. Με τους άλλους λέει  “ό,τι είναι δίκαιο θα σας το δώσω”. Ιδιάζων  και ο τρόπος και το ποσό της πληρωμής στο τέλος της ημέρας: δίνει το ίδιο ποσό σε όλους τους εργάτες ανεξάρτητα από το χρόνο που δούλεψαν. Για τους πρώτους ήταν ο συμφωνημένος μισθός, για τους άλλους περισσότερο από ένας μισθός αντάξιος του μόχθου τους, ήταν ένα γενναιόδωρο  δώρο. Αυτό κάνει μερικούς εργάτες της πρώτης ώρας  να μιλήσουν για αδικία. 

Α΄ Κύκλος 24η Τακτική Κυριακή (Mτ 18,21-35)

Στο ευαγγέλιο  η συγγνώμη  δεν  έχει  «μέτρα και σταθμά»!

Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2017

Ο Ιησους στο σημερινό ευαγγέλιο μας ζητά να κάνουμε το πνεύμα και την πρακτική της συγνώμης κεντρικό άξονα της καθημερινής μας ζωής.
Στην αγ. Γραφή μπορούμε να δούμε την σταδιακή διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου στην συγγνώμη. Ξεκινούμε από το δικαίωμα του θιγμένου να εκδικηθεί, που τις περισσότερες φορές σε μεγάλες ακράτητες. Περνάμε στο δόντι για δόντι και μάτι για μάτι, που όσο απάνθρωπο μπορεί να μας φαίνεται, θέλει να υποδείξει ότι η ανταπόδοση και η τιμωρία δεν πρέπει είναι μεγαλύτερη από την προσβολή. Για να φτάσουμε στη νέα δυναμική που εγκαινίασε ο Ιησούς με την σημερινή παραβολή – αλληγορία, που λέει να Ο άνθρωπος συγχωρέθηκε δωρεά από τον φιλεύσπλαχνο Θεού για τις αμαρτίες του, και ως εικόνα και ομοίωση του Θεού οφείλει και σ’ αυτό το σημείο να του μοιάζει. Να συγχωρεί πάντα

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο ΄Αγιο Ευαγγέλιο (Mτ 18,21-35) 
       

Τότε, τον πλησίασε ο Πέτρος και του είπε: "Κύριε, πόσες φορές να σφάλλει ο αδελφός μου απέναντί μου και να τον συγχωρήσω; Μέχρι επτά φορές;" Του λέει ο Ιησούς: "Δεν σου λέω μέχρι επτά φορές, αλλά μέχρι εβδομήντα φορές επτά.
Γι'αυτό, η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με ένα βασιλιά, που θέλησε να λογαριασθεί με τους δούλους του. Κι όταν άρχισε να λογαριά-ζεται, του έφεραν μπροστά του έναν, ο οποίος του χρωστούσε δέκα χιλιά-δες τάλαντα. Κι επειδή αυτός δεν είχε να του τα επιστρέψει, διέταξε ο κύριος να πουληθεί αυτός και η γυναίκα του και τα παιδιά του και όλα όσα έχει, για να επιστραφεί το χρέος. 'Επεσε ο δούλος και τον προσκυ-νούσε, λέγοντας: "Δείξε μακροθυμία για μένα και όλα θα σου τα επιστρέ-ψω". Επειδή ο κύριος σπλαχνίσθηκε το δούλο, τον άφησε ελεύθερο και του χάρισε και το δάνειο. Οταν αυτός ο δούλος βγήκε έξω, βρήκε ένα σύνδουλό του, ο οποίος του χρωστούσε εκατό δηνάρια και αφού τον έπιασε, τον έπνιγε λέγοντας: "Επέστερψε ό,τι χρωστάς". 'Επεσε, τότε, ο σύν-δουλός του και τον παρακαλούσε λέγοντας: "Δείξε μακροθυμία, και θα σου τα επιστρέψω". Αλλά εκείνος δεν ήθελε, και πήγε και τον έβαλε στη φυλακή έως ότου του αποδώσει το χρέος. Αλλά, όταν οι σύνδουλοι είδαν ό,τι συνέβηκε, λυπήθηκαν πάρα πολύ και πήγαν και ανέφεραν στον κύριό τους όλα όσα συνέβηκαν. Τότε ο κύριός του τον κάλεσε και του λέει: "Δούλε πονηρέ, όλο εκείνο το χρέος σου το χάρισα, επειδή με παρακάλε-σες. Δεν έπρεπε και εσύ να δείξεις έλεος προς το σύνδουλό σου, όπως κι εγώ σε ελέησα;" Καιοργισμένος ο κύριός του τον παρέδωσε στους βασανιστές, έως ότου αποδόσει όλο το χρέος.'Ετσι κι ο ουράνιος Πατέρας μου θα σας κάμει, εάν δεν συγχωρείτε, από καρδιάς, ο καθένας τον αδελφό του".

Λόγος του Κυρίου

.
Στην παραβολή μας, έχουμε δύο  οφειλέτες, δύο που χρωστάνε. Το χρέος του  πρώτου είναι  τέτοιο  που δεν  μπορεί να εξοφληθεί. Ο υπόχρεος οφειλέτης  ζητά  στον βασιλιά  να μην τον αντιμετωπίσει σύμφωνα με το δίκαιο, αλλά  με “μακροθυμία, ευσπλαχνία και έλεος”.  Ο βασιλιάς  κάνει δικό του τον πόνο  του χρεοφειλέτη του,  και συμπεριφέρεται όπως θα  ήθελε να του συμπεριφερθούν  αν κι εκείνος  βρισκόταν στην ίδια κατάσταση. Ο βασιλιάς συμφωνεί και συμπεριφέρεται με συμπόνια και έλεος και όχι με δικαιοσύνη. Ο ευεργετημένος, όμως,  όταν συναντά έναν δικό του χρεοφειλέτη ,ο οποίος του ζητά ό, τι  ο ίδιος, προ ολίγου,  ζητούσε στον βασιλιά, συμπεριφέρεται όχι όπως του συμπεριφέρθηκε  ο βασιλιάς , αλλά  με δικαιοσύνη   και  το δίκαιο είναι ανελέητο.«Δούλε πονηρέ, όλο εκείνο το χρέος σου το χάρισα, επειδή με παρακάλεσες. Δεν έπρεπε και εσύ να δείξεις έλεος προς το σύνδουλό σου, όπως κι εγώ σε ελέησα;» Ο μαθητής του Χριστού, μαθαίνει  από τον Θεό  - που του αποκάλυψε ο Ιησούς  ότι   απελευθερώνει, συγχωρεί και δωρίζει -   να ενεργεί  όπως ο Θεός  και προσπαθεί  στις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του,  να είναι «εικόνα του Θεού»,  του Ευσπλαχνικού  Θεού που ευεργετεί και δωρίζει ,  του Θεού που δεν έχει την λογική του ανθρώπου : «χρέος για χρέος» ,  του Θεού που  δεν σκέπτεται  με βάση την αντιστοιχία και την ισοδυναμία, αλλά  που με βάση τη δωρεά και την αγάπη  μοιράζει ζωή.